Η Κατερίνα είναι φίλη. Μια γνωριμία 10ετίας .
Είναι ψαράς από εκείνους τους αγνούς που πηγαίνουν για ψάρεμα και όχι για τα ψάρια.
Που η θάλασσα για αυτήν είναι και πηγή έμπνευσης.
Η Κατερίνα γράφει και τα γραφόμενά της είναι τελικά... η δική μας πηγή έμπνευσης .
Μας αφιερώνει την παρακάτω "Μικρή Ιστορία της" . Ευχαριστούμε Κατερίνα μας.
Ήταν μεσάνυχτα με μια βίαιη υγρασία, που έμπαινε στα μάτια
ακόμα και τις αναμνήσεις έπαιρνε, μαζί τους την πλατιά πέτρα που πλάγιαζα
Δεν τολμούσα να κινηθώ, μήπως απομείνω διάφανη παγωνιά στα γυαλιστερά χαλίκια.
Κρυφοκοιτούσα τη σελήνη, θολερή ποθοπλάνταζε στα πεύκα δίπλα στη θάλασσα, κολλούσε πάνω τους, ξαφνικά έφευγε κατηφόριζε στην πετονιά μπροστά μου
Αν ήταν άνθρωπος, σκέφτηκα, μπορεί να ’φτιαχνε ένα μακρύ δρόμο
αίματος πάνω της, ή και φωτιά ζωντανή την αλατισμένη θάλασσα να ξεράνει
Η θάλασσα πάλι χτυπούσε και χτυπούσε το αόρατο πλέξιμο της πετονιάς
Η υπομονή της γυμνή τη χτυπούσε, μέχρι που ξέφτισε εκείνη η ραφή
στα άκρα της.
Μ' έκανε να πιστέψω πως τραβούσε την υγρασία στην εσωτερική θέλησή της,
εκεί με μαύρες κηλίδες εκμηδένιζε τις μαστοριές που περίμεναν να καταπιούν το μέλλον της
ή ορθωνόταν μισο-ρόγχος ενάντια στη δική μας μποτιλιαρισμένη πλήξη
που τη μεταμόρφωνε σταγόνα τη σταγόνα κίτρινη αγωνία του μη ζην
Αγρυπνούσε κλείνοντας καλά τα περάσματα στις θλίψεις και στις καταθλίψεις μας
που την ξεσκίζουν μέχρι το τέλος του τέλους...
Kατερίνα Κατσίρη
Απρίλιος 2019
